part41

ماشین به راه افتاد و من هنوز تو فکر حرف‌های جونگکوک بودم. یعنی واقعاً بچه از اون نبود؟ نکنه دروغ میگه؟

مطمئنی که اون بچه از تو نیست؟
_ گفتم که، نیست. فقط می‌خواد از من سوءاستفاده کنه.

ولی…
_ دیگه درباره‌ش حرف نزن.

سکوت کردم. به بیرون خیره شدم و انگشت‌هامو بی‌هدف روی دامن لباسم کشیدم. دلم هنوز درد می‌کرد و حس خستگی داشتم.

چقدر راه مونده؟
_ نیم ساعت دیگه می‌رسیم.

نفس عمیقی کشیدم و سرم رو به صندلی تکیه دادم. چشمام داشت گرم می‌شد که یهو صدای جونگکوک منو از خواب پروند.

_ نکنه خوابیدی؟

تقریباً.
_ بیدار بمون، نمی‌خوام وقتی رسیدیم مثل مرده‌ها راه بری.

چشم‌غره‌ای بهش رفتم و دوباره سرم رو تکیه دادم. بالاخره بعد از نیم ساعت به یه خونه بزرگ رسیدیم. یه عمارت واقعی بود، حتی از خونه خودمون هم لوکس‌تر.

اینجا خونه مامانته؟
_ آره، بیا بریم تو.

از ماشین پیاده شدیم. یه خدمه در ورودی رو باز کرد و من همراه جونگکوک وارد شدم. هنوز درست قدم نذاشته بودیم که یه زن خوش‌پوش و مغرور از پله‌ها پایین اومد.

_ بالاخره اومدی، جونگکوک.

صدای سردش باعث شد قلبم یخ کنه. حس خوبی نسبت بهش نداشتم. اون باید مادر جونگکوک باشه...بالاخره اومدی، جونگکوک.


_ بله، مامان. همون‌طور که خواستی، اومدیم.

نگاهش روی من افتاد. از بالا تا پایینم رو برانداز کرد و اخماش رفت تو هم.

_ این دختر همراهته؟
_ آره، همسرمه.

چشماش از عصبانیت برق زد. یه لحظه حس کردم الان بهم حمله می‌کنه، ولی فقط یه لبخند مصنوعی زد و گفت:

_ چه جالب، به نظر نمی‌رسه برای تو مناسب باشه.

+متأسفم، ولی نظر شما مهم نیست.

چشماش تنگ شد. جونگکوک یه لبخند گوشه لبش نشست، انگار که از طرز برخوردم خوشش اومده باشه.

_ تو هنوز تازه‌واردی، بهتره خیلی زود پررو نشی.

+من فقط حقیقت رو گفتم.

مادر جونگکوک نگاه عمیقی بهم انداخت، بعد پوزخندی زد و گفت:

_ بیا تو، قراره یه شام خانوادگی داشته باشیم.

حس بدی داشتم، انگار که یه چیزی تو این خونه منتظرمه، یه طوفان واقعی...